Henryk Sienkiewicz
"Bez dogmatu"
22 PAŹDZIERNIKA.
Dziś rano wysłałem list do Klary. Odpowiedź otrzymam jutro - albo być może, iż sama Klara przyjedzie jeszcze dziś wieczorem.
Po południu odesłano mi drugą depeszę Kromickiego. Ile rozpaczy może się mieścić w kilkunastu wyrazach, tyle w niej jest. Musiało się tam wszystko jak najgorzej obrócić, bo nie spodziewałem się, żeby ruina przyszła tak prędko. Zaszły chyba jakieś niespodziewane okoliczności, których nie przewidywał sam Kromicki.
Strata, jaką ponoszę, nie czyni wielkiego uszczerbku w mej fortunie - i mimo tej straty pozostanę zawsze więcej niż zamożnym człowiekiem - ale Kromicki!...
Dlaczego mam się zwodzić! Jest w sercu moim zakątek, w którym wylęgło się zadowolenie z tej ruiny. Pomyśleć, że jeśli ci ludzie będą mieli w przyszłości z czego żyć, to tylko dzięki ciotce, która, jak sama mówi, jest administratorką majątku Płoszowskich.
Tymczasem nie mam zamiaru odpowiadać Kromickiemu. Gdybym jednak się na to zdecydował, za całą odpowiedź powinszowałbym mu potomka. Potem będzie co innego! - potem dam obojgu chleb - nawet obfity.